Foro / Psicología

Historia del pasado (larga)

Última respuesta: 22 de enero de 2007 a las 15:31
A
antia_9435588
17/1/07 a las :04

Es algo que puse en mi diario hace dos días, es para desahogarme y para que me digais (los que se atrevan a leerla hasta el final) que qué os parece...


Hoy he sido feliz, pero ¿hasta cuándo estaré así? Ojalá tuviera alcohol cerca para no pensar en los problemas. Nadie me puede ayudar, Dani me ayuda, pero sólo cuando está presente cuando me lo hago y sólo ayuda a pararme si no fuera por él todavía tendría más marcas de las que tengo he conocido a gente que tiene el mismo problema que yo o bueno, que tenían, porque ellas se lesionaban como yo hago antes de empezar a cortarse. Tengo miedo ¿acabaré así? ¿tendré lo que llaman trastorno de la personalidad? También he conocido a una mujer que su pareja (ahora ex) se autolesionaba y ayer me comentó que en aquellos momentos ella lo pasaba fatal y siempre le besaba las cicatrices tal como Dani hace con mis moretones de ayer hasta hoy tengo una especie de depresión por eso, por el daño que le causo a él, por desnudarme ante él sonriente y observar cómo mira con lástima mis brazos y de ahí me hace volver al mundo real. El mundo (mi mundo) del que quiero salir; del mundo que me hice yo misma desde la infancia y principio de la adolescencia y que áun no sé el porqué cierto que en mi vida hasta ahora sólo quiero recordar que tengo familia, que tengo a mi chico que me quiere y lo demuestra, que tengo unos suegros maravillosos y que vivo en Barcelona y de ahí que haya conocido a mis compañeras de curse que me envían mensajes para quedar o porque están preocupadas y me echan de menos (como la semana pasada que tuve gastroenteritis) nada más no quiero recordar el pasado, el cual todavía me duele, por eso procuro no salir mucho cuando estoy en Girona. Nunca valoraron mi amistad y afecto los compañeros de colegio, a la más mínima se apartaban de mi lado, me ponían motes, me mordían (a veces), en clase me pedían los deberes y si no se los daba me tiraban papeles, o me los tiraban por la ventana o en el recreo me apedreaban bueno, esto último era lo que más les divertía y hacían frecuentemente. Los profes nunca valoraron mis trabajos ni mi esfuerzo, al final de todo me encuentro que me dicen que yo para ciencias no sirvo; y era lo que más me gustaba. En básquet siempre me dejaban al banquillo, cuando entrenábamos el entrenador me ponía a un lado de la pista a que aprendiera a votar la pelota con la mano (y eso a los 2 años y medio de haber hecho básquet). En guitarra la profesora nunca me contestó a mis preguntas sobre unos acordes. En funky (mi gran pasión) siempre me ponían con las más pequeñas, mis compañeras con tal de no hacerme sitio en primera fila empezaban a decirme que no veían por mi enorme culo o en los vestuarios despotricaban hablando de mí mientras yo estaba con ellas y a decirme que bailaba mal; cuando nos filmaban se reían a carcajada limpia cuando salía yo; en los campeonatos, al final de haber bailado, todo el mundo les decía cosas al grupo (yo no era parte del grupo) lo dejé, al final lo he dejado todo con tal de no sentirme humillada. Ya no bailo delante de los demás porque me da vergüenza; también hice teatro, pero todos decían: El Albert lo hace mejor que tu, tú sólo te defiendes. Siempre me he defendido siempre me han dicho esa palabra.
Por eso si no me saco este curso, me desmoralizo, me muero me hundo. Dani dice que un suspenso no es nada, pero cuando veo alguno me viene a la cabeza
1: otro fracaso más
2: dinero perdido (el mío y parte de Dani)
3: horas de sufrimiento
4: vergüenza hacia los demás
5: mi familia diciéndome que no era buena idea ir a bcn
6: mi familia diciéndome que no era buena idea ir a bcn y que he gastado todo mi dinero (tenía que completarlo)
No puedo más, en serio, no puedo.
¿Es que nadie me entiende?
Dani intenta siempre sujetarme las manos y inmovilizarme, y ahora, llorando y nerviosa recuerdo aquella vez que le pegué un codazo en el pecho sólo recuerdo la cara de dolor que puso cuando se levantaba de la cama, no de dolor físico, pero sí del corazón y ahora, recordándolo se me cae el alma a los pies. Él dice que me quiere y que nunca me dejará pero yo tengo un miedo terrible porque hay chicas mejores y más buenas que yo que no harían eso a sus parejas que tengo miedo, mucho miedo. De todo y continuo teniendo miedo a salir del piso Miedo :_(


¿Porque el pasado me atormenta? ¿Porque aquellos dias en que me siento bien y feliz, me invade ese sufrimiento y esa humillación?

Ver también

I
itzal_8577276
17/1/07 a las 9:13

Hola
Bueno, lo primero y mas importante es que reconoces tener un problema, y quieres solucionarlo, enhorabuena! debes olvidar tu vida pasada, no merece la pena anclarse a ella, como tu dices ahora tienes una vida nueva, con NUEVOS amigos, un novio Q TE QUIERE, y una familia que SEGURO quiere lo mejor para ti. Olvidate de esos imbeciles (xq no se les puede llamar de otra manera) que te hicieron eso de mas pequeña, no les des el gusto de estar mal y demuestrales que ahora, aun después de todo eso, te va genial en tu vida nueva, que tienes gente que te quiere de verdad y que estás luchado por lo q quieres. Centraté en ti, en quererte y ver todo lo q estas consiguiendo, has rehecho tu vida después de todo, y eso no lo hace cualquiera, CUIDALA!!! y peinsa en los que te quieren y no en los que te hicieron daño.
No pasa nada porque suspendas asignaturas, o un curso, importa como eres tu, no lo mucho que estudies, en serio, no te hundas por eso, si no se aprueba esta vez se aprobará a la siguiente.
y otra cosa, porque no intentas ahora empezar otra vez con esas cosas que de pequeña te atormentaron??? guitarra, teatro, funky...mira, lo importante no es q se te de bien o no, sino que pases un buen rato y punto (yo hago funky y no soy una super bailarina) enfrentate a esos miedos, sueltate, lucha contra eso que tanto te duele, y por favor te lo pido, no te autolesiones...por favor...no conseguiras nada mas que dañarte a ti y a todos los que te quieren, que son muchos.

Si necesitas algo estaré encantada de ayudarte

quefelizqueestoy@hotmail.com

A
an0N_813889399z
21/1/07 a las :57

No estas sola, mucha gente tambien ha pasado por ahi!!
Cuando estaba leyendo tu historia no paraban de venir imágenes a mi memoria. Puedo comprenderte perfectamente porque me paso algo similar.
Cuando empecé la carrera, me "independicé" de mi pasado y empecé a ser yo misma de nuevo, todo mejoró.
Tambien he suspendido examenes y también pensaba q era el fin del mundo, pero recuerda una cosa, has llegado donde estas por ti misma, por tanto puedes llegar mucho mas lejos, un examen no dice ni mucho menos todo lo q sabes, ni de lo que eres capaz.
En la carrera tambien me he encontrado con cierta persona prepotente a la q le gusta ser el centro de todo y para conseguirlo no le importa pisar a quien tenga por delante. Se "compadecia" de mi porque suspendia, porque no tengo novio, porque era timida... Lo pasé mal porque me recordava todo lo vivido antes, pero un dia explote y le dije cuatro cosas a la cara, no sabes lo libre q me siento desde entonces.
A mi me ha costado mucho quitarme de la cabeza los "pequeños traumas" de la adolescencia, pero el tiempo me ha demostrado q no era yo el bicho raro, no era la timida o la aburrida o la q nunca salia de fiesta. Ahora tengo muchos amig@s con los q he salido de fiesta y a los q he divertido con mis rarezas, q nunca me han llamado timida, ni aburrida, ni torpe... tengo mucho q agradecerles a ell@s, igual q tu!! No estas sola!!
No mires hacia atras, porque tienes todo un mundo por delante, tienes un novio q te quiere, amig@s y tu familia, a pesar de lo q diga, te quieren porque tú eres ÚNICA, no lo olvides. Nadie va a vivir la vida por ti, ilusionate cada dia por todo lo q te rodea y deja de lesionarte, en lugar de eso mírate al espejo y sonrie, dedicate todo el cariño q mereces. En lugar de "avergonzarte" de ti misma, mejor avergüenzate de esos q te hicieron la vida imposible, a mi me dan lástima, seguramente jamas sabran la clase de persona q se han perdido. Ahora tú eres mucho más fuerte q ellos!! Mi experiencia me ha demostrado q todos los q abusan de "poder", lo único q tienen es miedo a estar solos, a q se les ignore, a q sean ellos el centro de las burlas porque esos son en realidad los más débiles.
Siento haberme enrollado tanto, pero espero q te haya ayudado un poco. Sé feliz porque te lo mereces!!

F
fadoua_9854573
22/1/07 a las 15:31

Hola
Hola cacovi. He llegit el teu missatge, sembla que no estàs passant un bon moment perque el passat t'atormenta. Deu ser dur per tu recordar aquests moments de la teva vida en que ho has passat tan malament, et deuries sentir fatal, per estàs aquí, has aconseguit ensortir-te'n i aix vol dir que no ets tan poca cosa com sembla que ets.
Em dóna la sensació com si estiguessis encallada en el teu passat, que et retornen records i experiències que no et deixen disfrutar el present. Des de la meva experiència com a professional de la psicologia et diria que que intentis veure els matissos de gris que hi ha en la teva vida, sembla com si veiessis les coses blanques o negres: o et sents feliç o et sents fatal, o només deien coses dolentes de tu i et criticaven o t'estimen i et cuiden molt. Sembla que com si els altres no sabessin valorar les teves virtuts (almenys en una època passada de la etva vida)... per potser abans hauries de reflexionar si tu mateixa te'n veus, si saps que tens coses bones i que segur que hi ha coses que et surten bé, sembla que no t'estimis gaire a tu mateixa que un suspes ja ho veus com un fracàs, que et veus el cul massa gros, que no et veus bona novia...
Prova de fer un llistat amb virtuts o qualitats que et vegis tu mateixa com a persona, com a estudiant, com a novia; o si t'agrada escriure escriu-te una carta dien-te com et veus. Si la majoria de coses que et dius són negatives, desesperants o tristes crec que es indicador de no com t'han vist altres persones sino de que tu mateixa pot ser t'infravalores massa i aix segurament no t'ajuda a ser feliç ni gaudir la vida... i potser es pèr aquí on hauries de començar a posar remei.
Molta sort i una abraçada.
Eva

ISDIN Si-Nails

ISDIN Si-Nails

Compartir
Videos, noticias, concursos y ¡muchas sorpresas!
facebook